Kod ljudi u mišićima postoje različiti procenti mišićnih vlakana koja se brzo kontrahuju (brza vlakna) i sporo kontrahuju (spora vlakna).

Na primjer, m.gastrocnemius ima veći broj vlakana koja se brzo kontrahuju pa to mu daje sposobnost snažnih i brzih kontrakcija, što se koristi prilikom skakanja. Sa druge strane, m.soleus ima više sporokontrahujućih vlakana, pa se zbog toga smatra da je on mišić koji se upotrebljava pretežno prilikom dugotrajne aktivnosti mišića stopala.

Osnovne razlike između brzih i sporih mišićnih vlakana su sljedeće:

1. Brza mišićna vlakna imaju oko dva puta veći dijametar
2. Enzimi koji su odgovorni za oslobađanje energije za kontrakciju su aktivniji kod brzih mišićnih vlakana, nego kod sporih
3. Spora mišićna vlakna građena su za izdržljivost, za dugotrajnije sportove. Snaga mišićne kontrakcije nije maksimalna, kao što je kod brzih vlakana, ali oslobodi se više energije za dugotrajniji mišićni rad
4. Broj kapilaa oko sporih mišićnih vlakana je veći nego kod brzih, tako se doprema više krvi, samim tim i kisika i hranjivih materija neophodnih za kontrakciju.

Neke osobe imaju više brzih nego sporih mišićnih vlakana, dok je kod drugih suprotno. Do određene mjere to određuje sportske sposobnosti neke osobe.

Sportskim treningom ne može da se promijeni relativan odnos između brzih i sporih vlakana, iako bi mnogi sportisti to željeli. To je skoro isključivo određeno naslijeđem, što pomaže u određivanju vrtse sporta koji je pogodan za neku osobu. Neki ljudi su rođeni da budu maratonci, a drugi da budu sprinteri ili skakači.

Ova tabela pokazuje registrovane procente brzih i sporih mišićnih vlakana u kvadricepsu različitih sportista. (B.Dž.|Bodycontrol.ba)